Ég var að klára að lesa bókina
Ekki segja frá. Hún er um stelpu sem er beitt kynferðisofbeldi af bróður sínum þegar hún er lítil. Það byrjar þegar hún er 7 ára, á 7 ára afmælisdaginn. Bókin fjallar svo um líf hennar í framhaldi af því og það er ýmislegt sem hún má þola greyið stelpan. Sögupersónan er tæplega tvítug held ég þegar bókin klárast og þá er hún búin að upplifa meira en nóg fyrir heila mannsævi, ef ekki tvær til þrjár.
Mér er búið að vera illt í maganum síðan ég lagði bókina frá mér. Ég skil bara ekki hvað er í gangi í hausnum á gerendunum. Hvað fær þá til að
langa til að gera þetta? Hvernig geta þeir svo horft framan í þolandann og neitað að hafa nokkurn tíman komið nálægt honum? Ok, veit þeir eru geðveikir en kommon!! Er ekki hægt að útrýma þessari geðveiki? Ég myndi setja það í forgang ef ég væri Kári.
Ég mæli með þessari bók, hún fjallar ekki bara um kynferðisofbeldi heldur líka heimilisofbeldi og ferlið þegar ákveðið er að kæra. Mæli líka með að þið skoðið þetta
hér og leggið ykkar af mörkum. Fræðum börnin okkar og ræðum þessi mál opinskátt. Við fengum bók í ungbarnaeftirlitnu með Ragnhildi sem heitir
Þetta er líkaminn minn. Mæli með henni, góð til að koma umræðunni af stað. Örugglega hægt að fá hana á heilsugæslustöðvum.
Ciao